Toen ik klein was, was Kerstmis zo veel groter dan nu. Thuis
was de jacht op een kerstboom een hele gebeurtenis. Kerstballen werden opnieuw
bewonderd. De lelijke moesten achterin, de favorieten kregen een prominente
plaats en werden behandeld als kristallen kostbaarheden. De kerststal werd
meticuleus gezet. Je mocht er niet aan denken dat de gezichten van Kaspar,
Balthasar of Melchior niet tegelijk zichtbaar waren èn naar de kribbe gedraaid
stonden, of dat het sneeuwdeken in watten bovenop de stal vlekken vertoonde
omdat het doorheen de jaren zo vaak gebruikt, gescheurd, opgerold en opgeborgen
was.
Op school was de voorbereiding ook heel ernstig. De week
voordat de advent begon, maakten we met de juf een adventskrans. Elke ochtend
tijdens de advent gingen de lichten heel even uit, werd de klas in een donkere
cocon gegoten, en gingen er één, twee, drie, en in sommige jaren zelfs vier
kaarsjes aan terwijl we met ingetogen overgave “het is weer zover, het is weer
advent” zongen. Misschien ging de essentie van de zaak wel nog wat aan ons
voorbij, maar het voelde toch als thuiskomen. Het klonk naar verbondenheid, het
rook zoals alleen groen kan ruiken.
Dat is nu wel even anders. Vanaf het eerste middelbaar is de
aanloop naar Kerstmis bij velen gewoon een aanloop naar het einde van het
semester of naar “de feesten”, wordt de focus gelegd op proefwerken, moeten de
kerstinkopen gedaan worden terwijl het net zo druk is op de baan, worden
lijsten van traiteurs met elkaar vergeleken, wordt er gezucht en gepuft over hoe
we allemaal blij zullen zijn als die hele hectische periode weer achter ons
ligt en maken we ons al zorgen over de indigestie die komen zal.
Wat is er gebeurd? Hoe zijn we zo erg op een zijspoor
geraakt? Bij de gelukkigen onder ons is het adventsgevoel in de kindertijd
geplant. Volgens de Germanen wordt na een donkere periode vanaf 22 december
weer plaats gemaakt voor de zon, voor nieuw leven. Volgens christenen wordt op
25 december een kind geboren dat het licht van de wereld is. In beide tradities
is de periode daarvoor een heel donkere periode. Die duisternis voelen de
meesten onder ons wèl. En als we nu dat zaadje van in onze kindertijd weer
voeden? Maken we dan wel voldoende tijd om bewust te wachten? Op Christus, op
de zonnewende, of op nieuw leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.